Mini U-Boot Biber 1:35 Italerii

Moja kolekcja U-bootów rośnie, jeszcze ciepły, najnowszy produkt Italerii, niemiecka miniaturowa, jednoosobowa łódź podwodna Biber w skali 1:35. Trzeba przyznać, że Italeri się postarało, model ma wile ładnych detali jak na przykład spawy na kadłubie, elementy foto-trawione oraz dwie figurki oficerów Kriegsmarine. 3 typy malowania i bardzo ładne kalkomanie. Słowem piękny model się szykuje.

Bóbr (Biber) był to mały okręt podwodny niemieckiej marynarki wojennej, która w ostatnich dwóch latach II wojny światowej używała ich do operacji przybrzeżnych przeciwko aliantom. Na pokładzie jeden człowiek i dwie torpedy.  „Dowódcą” Bibera był zazwyczaj wolontariusz, ponieważ po ataku, łódź wynurzała się z powodu braku odpowiedniego balastu jakim były torpedy i stawał się łatwym celem. Ponadto, „załoga” musiała opierać się na szczątkowych instrumentach nawigacyjnych, sytuacji nie poprawiały także opary i spaliny z silnika benzynowego jakim była napędzana ta mikro łódź. Ogólnie rzecz biorąc, 60-70%  Biberów nie dotarło do celu/nie wykonało zadania lub zatonęło z winy ich dowódców.

22 listopada 1943 roku Niemcy zdobyli w Bergen brytyjski miniaturowy okręt podwodny typu Welman. Stał się on wzorcem do opracowania pierwszego niemieckiego okrętu tej klasy. Jego konstruktorem był kmdr ppor. Hans Bartels. Już 4 lutego 1944 przystąpiono, w zakładach Lübecker Flenderwerken w Lubece, do prac montażowych nad prototypem jednostki określanym kryptonimem „Adam”. Zakończono je 15 marca 1944. Prototyp został przejęty przez Kriegsmarine. Próby eksploatacyjne były prowadzone na rzece Trave. Zakończyły się one pomyślnie. 29 marca 1944 jednostka została zaakceptowana przez dowództwo. Pozwoliło to rozpocząć w maju produkcję seryjną okrętu podwodnego, któremu nadano nazwę „Biber”. W okresie między majem, a listopadem 1944 w zakładach Lübecker Flenderwerken wyprodukowano łącznie 324 okręty.

Kadłub spawany z blach stalowych o grubości 3 mm, co pozwalało na bezpieczne zanurzenie do głębokości 20 m. Na pokładzie znajdował się niewielki kiosk wyposażony w iluminatory, peryskop oraz chrapy. Na dziobie i rufie zamontowane były zaczepy umożliwiające podnoszenie jednostki przy pomocy dźwigu. Na dziobie znajdował się główny zbiornik balastowy, za nim pomieszczenie sternika i odzielony grodzią przedział silnikowy, z drugim zbiornikiem balastowym; zawierał baterie akumulatorów, zbiorniki paliwa oraz butle ze sprężonym powietrzem do obsługi zbiorników zanurzania.

Napęd na powierzchni zapewniał silnik gaźnikowy od samochodu ciężarowego Opel Blitz. Pod wodą okręt napędzany był silnikiem elektrycznym, zasilanym przez trzy baterie akumulatorów typu 13 T 210. Pochodziły one ze standardowych niemieckich torped elektrycznych typu G7e. Sternik przełączał napęd za pomocą sprzęgła. Rura wydechowa wyprowadzona była na zewnątrz kadłuba przez przedział załogowy, co powodowało podczas eksploatacji wiele wypadków zatruć sterników przez spaliny.

Uzbrojeniem były, umieszczone w specjalnych wyprofilowaniach na zewnątrz kadłuba, dwie torpedy elektryczne TIIIc, których neutralną wyporność osiągnięto przez zmniejszenie ilości baterii, co skróciło ich zasięg. Zła widoczność z Biberasprawiała, że ataki musiały i tak być wykonywane z niewielkiej odległości; uzbrojeniem alternatywnym były miny. Załogę okrętu stanowił jeden człowiek. W czasie rejsu bojowego musiał on wykonywać równocześnie wiele czynności. Z tego powodu obsługa jednostki była skomplikowana i męcząca.

W ramach projektu Flender Werft rozpoczęto produkcję Biberów, pierwszy z nich został zakończony w marcu 1944 roku. Bibery były używane między innymi w czasie wojny na morzu w czasie operacji „Overlord” na kanale La Manche, na Morzu Norweskim i zimą 1944/45 na wybrzeżu holenderskim przy obronie przed aliantami.

Planowano produkcję dwóch nowych wersji Bibera: II (wersja dwuosobowa) i  III (zwiększony zasięg), jednak te projekty nie zostały zrealizowane.