USS Oliver Hazard Perry FFG-7 1:350 + PE Parts + Resin Parts

Przedstawiam, amerykański okręt eskortowy o pięknej klasycznej linii USS FFG-7 Oliver Hazard Perry. Model został wyprodukowany na przez firmę Academy plus udało mi się do niego zebrać kilka ciekawych dodatków , blaszki od MK 1 Design, anteny i lufy od Mastera, dodatki żywiczne od Veteran Model. To będzie piękny model.

Fregaty typu Oliver Hazard Perry

W całej „zimnowojennej” historii marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych działania eskortowe były jednym z najważniejszych zadań. To tylko dzięki US Navy w sytuacji kryzysu czy wojny pomiędzy NATO czy UW mogły być zapewnione stałe i ciągłe dostawy oddziałów wzmocnienia, uzupełnień czy uzbrojenia dla zagrożonej Europy. Z tego powodu starano się sukcesywnie wprowadzać nowe typy jednostek eskortowych. W 1970 roku pod kierunkiem admirała Zumwalta zapoczątkowano prace studialne mające na celu stworzenie okrętu wyposażonego w najnowocześniejsze technologie, wyposażenie czy uzbrojenie przy jednoczesnej minimalizacji kosztów. Projekt jak to zwykle bywa powoli ewoluował, rozpatrzono ponad 300 wersji okrętu.

Szczegółowy projekt nowych eskortowców US Navy określanych jako „patrol frigate FFG-7” opracowało biuro projektowe Gibbs&Cox, a na stocznię prowadzącą wybrano Bath Iron Works. Co ciekawe od początku zaplanowano by w produkcję nowych okrętów były zaangażowane także mniejsze stocznie, stąd sekcje kadłuba podzielono na różnorakie moduły o ciężarze: 35, 100, 200 i 400 ton, tak by poszczególne firmy mogły wybrać odpowiednie dla siebie moduły. Od początku zaplanowano długą serię jednostek, więc już w trakcie opracowywania założeń konstrukcyjnych przewidywano potrzebę późniejszych modernizacji uzbrojenia czy wyposażenia okrętów.

I tak począwszy od FFG-36 fregaty zaczęły otrzymywać system RAST wspomagający lądowanie i użytkowanie śmigłowców na pokładzie lotniczym fregat. Ta modernizacja wymusiła zwiększenie długości całkowitej okrętu o 2,4 metra, w jej rezultacie pawęż okrętu została pochylona pod kątem 45 0 . Dzięki temu możemy wyróżnić dwie budowane wersje: tzw. short hull (FFG-7 do 34) oraz long hull (prototyp FFG-8 oraz FFG-36 do 61). W późniejszym okresie na „dłuższą” wersję przerobiono także FFG-28, 29, 32 i 33. Zmiana w długości okrętu pozwoliła także na wymianę śmigłowców SH-2F Seasprite (LAMPS I) na Sikorsky SH-60B (LAMPS III). Znacznym wzmocnieniem obrony przeciwlotniczej było zainstalowanie na wszystkich fregatach do 1988 roku zestawu artyleryjskiego „ostatniej szansy” Mk 15 Phalanx.

Po za zmianami wyposażenia dokonywano także różnorakich przebudów, np. fregata FFG-49 (i następne) otrzymała wewnętrzne opancerzenie istotnych, wrażliwych miejsc 19 mm kevlarowym pancerzem, stopy aluminiowe także o grubości 19 mm stanowią wzmocnienie wykonane wokół pomieszczeń magazynowych, natomiast 16mm stalowa osłona stanowi uzupełnienie konstrukcji okalającą centralę manewrową siłowni.

Uzbrojenie

Na dziobie okrętu umieszczona jest jednoprowadnicowa wyrzutnia Mk13 wykorzystywana do strzelania zarówno rakietami przeciwlotniczymi Standard (zapas 36 sztuk) jak i przeciwokrętowymi Harpoon (4 sztuki) z możliwością odpalania pocisku co 8 sekund:
– rakieta przeciwlotnicza Standard SM 1MR (RIM66B): długość-4,742m; średnica-0,343m; rozpiętość- 0,914m; waga- 608,7kg; zasięg- 67km; maks. pułap- 19km.
– rakieta przeciwokrętowa Harpoon RGM-84A: długość- 4,6m; średnica- 0,343m; rozpiętość- 0,914m; prędkość- 0,85Ma; zasięg (zależnie od wersji) od 130 do 180km; masa startowa- 680kg; masa głowicy bojowej- 227kg.

Nietypowo w stosunku do tradycyjnych rozwiązań umieszczono armatę. Znajduje się ona na nadbudówce w odległości nieco ponad 1/3 od rufy. 76mm armata OTO Melara Mk75 składa się z jednodziałowej wieży o łącznej wadze 7,35 tony. Kąty podniesienia lufy wahają się od-15 0 do +85 0 , prędkość początkowa ważącego 6,3kg pocisku to 925m/s. Armata skutecznie strzela do celów nawodnych na odległość 8km, do celów powietrznych 5km z szybkostrzelnością od 85 do 100strz/min. Kompleks artyleryjski składa się z dwóch głównych elementów: wieży z działem oraz z umieszczonego pod pokładem trzonu z mechanizmami obracającymi wieżę, podajnikiem amunicji i platformą z 80 pociskami. Sterowanie działaniem armaty odbywa się za pomocą konsoli operatora umieszczonej w centrali bojowej lub poprzez system kierowania uzbrojeniem.

Jak już wspominano, w trakcie eksploatacji okręty zostały dozbrojone w umieszczone na dachu hangaru 20mm zestawy artyleryjskie Mk15 Phalanx. Zestaw składa się z następujących elementów: z 6 lufowej obrotowej armaty systemu Gatling, systemu naprowadzania oraz z podstawy. Dzięki zblokowaniu tych systemów na jednej podstawie uzyskano bardzo dużą szybkość reakcji zestawu. Phalanx można prowadzić skuteczny ogień w zakresie od -25 0 do +80 0 na odległość 500-1500 metrów. Armata posiada bardzo dużą szybkostrzelność dochodzącą do 3000strz/min. Zapas waha się od 1000 do 1600 sztuk pocisków. Jedno z podstawowych zadań podczas misji eskortowych to zwalczanie okrętów podwodnych wroga. W celu jego wykonania fregaty typu Perry otrzymały dwa różnorodne systemy uzbrojenia: okrętowe wyrzutnie torped oraz pokładowe śmigłowce. Zestaw pierwszy składa się z dwóch potrójnych wyrzutni torped 324mm Mk32 z zapasem 24 torped Mk46. Torpeda Mk46 ma długość 2,6m; średnicę 0,324m; ciężar w wersji Mod0-257,6kg, w wersjach Mod 1,2,4 i 5- 230,4kg. Masa zastosowanego ładunku bojowego to 43,1kg. Na głębokości 15m torpeda osiąga przy prędkości 40/45 węzłów zasięg 11km, a 457m-5,5km. Podstawowe uzbrojenie ZOP to pokładowe śmigłowce. Początkowo były to Kamany SH-2F Seasprite zastąpione od okrętu FFG-36 (oraz wcześniej przebudowane) przez Sikorsky SH-60B posiadające możliwość przesyłania w czasie rzeczywistym wskazań z pokładowej aparatury na macierzysty okręt. Okręty są wyposażone w dwa śmigłowce uzbrojone we wspomniane wcześniej torpedy Mk46 oraz boje sonarowe.

Dregaty typu Oliver Hazard Perry, głównie z racji ich liczebności, to prawdziwe „konie robocze” amerykańskiej marynarki. Stanowią eskortę dla zespołów floty i lotniskowców, przez co brały i biorą udział praktycznie we wszystkich operacjach morskich US Navy. Łącznie zbudowano dla US Navy 51 okrętów tego typu, dodatkowe w latach 1977-92 cztery okręty powstały dla Australii w stoczniach amerykańskich(FFG-17, 18, 35, 44) i dwa w stoczniach australijskich. Australijczycy określają swoje okręty jako typ Adelaide, od nazwy pierwszej wprowadzonej do linii jednostki tego typu. Nota bene, ostatnio pierwsza z nich (Sydney) przechodzi modernizację poprzez wymianę dotychczasowej wyrzutni Mk13 na wyrzutnię pionowego startu Mk41. Na rok 2008 planuje się wycofanie dwóch najstarszych jednostek: Adelaide i Canberra. Licencyjną produkcję fregat pod własną nazwą Santa Maria podjęła także Hiszpania budując w latach 1982-94 łącznie 6 jednostek zlokalizowanych w 41 Eskadrze w Rota. Po okresie kilkunastu lat intensywnej służby pierwsze okręty są wycofywane do rezerwy lub przekazywane krajom sprzymierzonym. W 1997 roku marynarka wojenna Egiptu przejęła pierwsze 2 jednostki (łącznie 4): FFG-25 i FFG-26 nazwane odpowiednio, Mubarak i Taba. W tym samym roku także marynarka Bahrajnu otrzymała jeden okręt (FFG-24) nazwany Sabha. Eks-amerykańskie fregaty otrzymała także Turcja. Od niedawna także Polska Marynarka Wojenna jest wyposażona w dwie takie jednostki: ORP Gen. K. Pułaski (FFG-11) i ORP Gen. T. Kościuszko (FFG-9).

W trakcie użytkowania doszło do dwóch uszkodzeń okrętów podczas ich działań na akwenie Zatoki Perskiej. 17 maja 1987 roku wystrzelone z irackiego Mirage F.1C dwa pociski Exocet uderzyły w USS Stark (FFG-31) zabijając 37 marynarzy i powodując poważne uszkodzenia. USS Stark został wzięty na hol przez wezwane na pomoc dwa niszczyciele i doholowany do portu Manama. Natomiast 14 kwietnia 1988 roku USS Samuel B. Roberts wszedł na minę, która także spowodowała znaczne uszkodzenia. Oba zostały wyremontowane i powróciły do służby we flocie.

Dane techniczne:

• wyporność okrętu pustego short hull/long hull : 2769ts/3010ts;
• wyporność pełna: 3658ts/3900ts;
• długość: 133,5m/135,9m;
• szerokość: 13,7m;
• zanurzenie: 5,7m (z opływką sonaru 8,6m);
• zasięg przy prędkości 20 węzłów-4500Mm;
• prędkość maksymalna: 29 węzłów.
• załoga składa się z maksymalnie 215 ludzi.

Wyposażenie elektroniczne

Najważniejszym systemem elektronicznym będącym na wyposażeniu fregat typu Perry jest dwuwspółrzędny radar dozoru powietrznego Raytheon SPS-49 pracujący w zakresie 851-942Mhz (pasmo L) o zasięgu około 480 km. Dokładność wskazań radaru wynosi: w pomiarze odległości-0,03Mm; w namiarze- 0,5 0 . Do wskazywania celów nawodnych służy radar SPS-55 pracujący w zakresie 9,05-10,00GHz (pasmo X) o minimalnym zasięgu wykrycia około 45km. Kolejny bardzo istotny element to pracujący także w paśmie X system kierowania ogniem Mk92 Mod.4 CAS. Na system składają się dwa umieszczone w charakterystycznym „jajku” radary: śledzący Mk53 oraz pracujący w paśmie I/K dozoru STIR Mk54. Oczywiście praca systemu jest nadzorowana przez operatora konsoli z centrum bojowego. W walce z okrętami podwodnymi podstawowe znaczenie odgrywa umieszczony w opływce kadłuba cyfrowy sonar SQS-53. Sonar pracuje zarówno w trybie aktywnym (zasięg 55-65km)jak i pasywnym (zasięg ok. 18,5km) z częstotliwością 5, 6, 7,5 i 8,4 kHz. Dodatkowym, stosowanym na klasie FFG-7 urządzeniem, jest standardowo stosowany w US Navy holowany sonar SQR-19A lub SQR-18A. Sonar ten składa się z 16 odbiorczych modułów akustycznych (8 ultraniskiej, 4 niskiej, 2 średniej i 2 wysokiej częstotliwości). Holowany na kablu o długości 1707 metrów przetwornik sonaru ma 150m długości i waży około 850kg. Jego stosowanie jest możliwe przy znacznej prędkości okrętu i stanie morza dochodzącym do 4 0 .

Dodatkowe okrętowe urządzenia to system łączności ze śmigłowcami URN-25 TACAN, system przeciwdziałania elektronicznego SLQ-32(V)2 (po ataku na USS Stark część fregat otrzymała nowszy wariant SLQ-32(V)5, czyli dodane zagłuszacze typu Sidekick), 2 wyrzutnie celów pozornych Mk36 Super RBOC.

Napęd

Napęd główny stanowią dwie turbiny gazowe General Electric LM2500 o łącznej mocy 40000KM. Turbiny zostały umieszczone obok siebie w pojedynczej siłowni. W celu pewnego zabezpieczenia okrętu w wypadku trafienia i unieruchomienia systemu napędu, fregaty zaopatrzono w dwa dodatkowe wysuwane pędniki śrubowe o mocy po około 325KM pozwalające na osiąganie w sytuacji awaryjnej prędkości 5-6 węzłów przy spokojnym morzu.

Źródło: Militarium.net

In-box modelu:

In-box PE MK1 Design:

In-box PE Master:

In-box Resin Veteran:

In-box Resin Veteran:

In-box Resin Veteran: